तपाईंका प्रशंसकलाई तपाईंको सबभन्दा मन पर्ने कुरा के रहेछ ?
मेरो अभिनय एकदम नेचुरल छ रे । मलाई ‘बिके‘का रूपमा हेरिरहँदा कलाकारले अभिनय गरेको होइन कि स्थानीयलाई फिल्ममा ल्याइएको हो जस्तो लाग्यो रे । मेरो यही अभिनय तरिका मन परेर विदेशबाट ‘गाह्रोअप्ठ्यारो परे भन्नू, हामी सघाउँला तर अभिनय नछाड्नू‘ भनेर आश्वासन दिने पनि धेरै छन् ।

त्यो पात्रका रूपमा आफूलाई प्रस्तुत गर्न कत्तिको मेहनत गर्नुपर्याे?
निर्देशक रामबाबु गुरुङले मलाई हेरेर त्यो पात्रको सिर्जना गर्नुभएको हो रे । मण्डला थिएटर बनिरहँदा म र बुद्धि दाइ (बुद्धि तामाङ) इँटा पखाल्ने, बालुवा चाल्ने गरिरहेका हुन्थ्यौँ । रामबाबु दाइ आइरहनुहुन्थ्यो, काम गर्दा देखिएको मेरो रूप गाउँले मजदुरभन्दा कम थिएन। त्यसैले उहाँले मलाई उक्त चरित्र गर्न दिएपछि ‘जस्तो गर्न मन लाग्छ त्यस्तै गर्नू‘ भन्नुभयो । त्यसपछि मैले केही कुरा सोचेँ । भ्वाइस टोन च्याँट्ठिएको बनाउने, सक्दो हाइटमा टुक्रुक्क बस्ने खालको कुराहरू उक्त पात्रका लाग उपयुक्त हुन्छ । गाउँमा हेपिएको, पछि परेको मान्छे भुइँको ओछ्यानमा भन्दा मुढामा वा डोकोमा बस्न खोज्ने कुरा मैले देखेको थिएँ । यहाँ पनि त्यो प्रयोग गरेँ । चरित्रका लागि फिट भयो । बाँकी कुरा त मैले आफूजस्तै गरेँ ।

नाटकसँग जोडिएपछि इँटा पखाल्नेदेखि मसला बनाउनेसम्मका काममा लाग्नुभयो । गाउँमा हुँदा यस्तो दुःख गरिएको थियो ?
घरमा त म केही गर्दिनथेँ । बुबाको बैंकमा जागिर थियो । मलाई पढाएर राम्रो जागिर गर्ने मान्छे बनाउने सपना बुबा र हजुरबाको थियो । त्यसैले पढाइभन्दा बाहेकका काममा लगाउनुभएन । जे गरेँ, यहीँ आएपछि गरेँ । जे गर्न पनि जान्नुपर्छ भन्ने कुरा राजन खतिवडा दाइको संगतमा परेपछि महसुस गरेँ । अहिले त फर्निचर बनाउनेदेखि इँटा थुपार्नेसम्मका काम आउँछन् ।

रंगमञ्चसँग कसरी जोडिनुभयो ?
मेरो सानैदेखि कमेडियन बन्ने ठूलो सपना थियो । त्यसमा क्यारिकेचर गर्ने खालको कमेडीमा बढी रुचि थियो । स्कुल र कलेजमा पढ्दा कार्यक्रममा स्ट्यान्डअप कमेडी पनि गर्थें । त्यसका लागि काठमाडौँमा केही संघर्ष पनि गरेँ तर सफल भइनँ । राजनीतितिर मोडिए नेता बन्न । त्यहाँ पनि मन थामिएन फेरि अभिनेता बन्न नै आइपुगेँ ।

अहिले पनि गर्नुहुन्छ क्यारिकेचर ?
फ्याट्टै छाडिदिएँ । धेरैले नछाडेको भए हुन्थ्यो भन्छन् । कतिले विदेशका कार्यक्रममा बोलाउँछौँ, क्यारिकेचर पनि गर्नू है भन्छन् । मैले त मनैबाट यो काम छाडेको हुँ, त्यसैले गर्दिनँ भन्छु ।

क–कसको क्यारिकेचर गरिन्थ्यो ?
नेपालका नेतादेखि इन्डियन कलाकारसम्मको गर्थें । १९७ मा फोन गरेर शेरबहादुर देउवाको भ्वाइसबाट प्रचण्डको नम्बर माग्थेँ । साँच्चीकै ठानेर दिन्थे । धेरैपल्ट गरियो १९७ मा । केटाहरू उक्साउँथे नि त । अहिले सम्झ्यो भने डर लाग्छ ।

क्यारिकेचरबाट कसरी मोह भंग भयो ?
कमेडियन हुने, राजनीति गर्ने जस्ता कुराबाट हारेर थाकेर म नाटकतिर मोडिएको थिएँ । गुरुकुलको नाम सुनेकाले नियमित नाटक हेर्न जान्थेँ । एकचोटि इन्डियाको एनएसटीबाट एकजना नाटक निर्देशकले ४५ दिनको क्लास लिँदैछन् भन्ने सुनेँ । अडिसन दिएँ, अडिसन पनि क्यारिकेचर गरेरै दिएँ । ‘हँसाता हे तू‘ भनेर अडिसनमा छनोट गरिदिए । ४५ दिनको क्लासमा जहिल्यै क्यारिकेचर गरिरहेँ । मेरो तरिका देखेर निर्देशक वाक्क भएका थिए । रिसाएर भन्थे ‘हर बार मिमिक्री ही करता है तू‘ । अन्तिम दिनमा नाटक गर्नुथियो, मैले सिरियस भएर गरेँ । त्यति गर्दा मलाई बल्ल महसुस भयो, गम्भीर हुनुको आनन्दै अर्काे रहेछ । यो त मेडिटेसन रहेछ । जब मैले गम्भीर भएर दिएको चरित्रको अभिनय गरेँ, निर्देशक अंगालो मार्न आए । ‘तँ यस्तो राम्रो पनि गर्ने रैछस् त‘ भन्ने आशय बोले । मैले त्यही दिन छाडिदिएँ क्यारिकेचर ।

कमेडियन बन्ने सपनाको अन्त्य कहाँ भयो ?
काठमाडौँमा बीबीएस पढ्न थालेपछि सँगै कमेडियन बन्न पनि संघर्ष गरियो । ठूलो सोर्सफोर्स लगाएर दमन रूपाखेती दाइकोमा पुगियो । सोर्सफोर्स लाएर पुगेको मान्छे रोल राम्रै पाइन्छ भन्ने आशा थियो । तर, जब सुटिङ सुरु भयो, सानोतिनो रोल पाइयो । सुटिङ सकिएपछि घरमा फोन लाएँ, फलानो दिनको कार्यक्रममा म आउँदै छु हेर्नू भनेर । घरमा सबै जम्मा भएछन् तर घरका मान्छे जम्मा हुनु पहिल्यै मेरो पासिङ रोल पास भइसकेछ । रोल नै सानो, त्यही पनि काटेर आफँैले नदेख्ने आएपछि त्यो सपना पनि छाडेँ ।

त्यसपछि राजनीति गरियो ?
राजनीति त के गरेँ भन्नु र ? टायर बाल्ने र ढुंगा हान्ने काममा त्यसपछि सक्रिय भइयो । मीनभवन क्याम्पसमा पढ्दा मेरो कामै दुई वर्ष झण्डा समातेर जता कार्यक्रम छ त्यतै लाग्ने भयो । गगन थापा मन पर्थे, उनको भाषण मोबाइल रेकर्ड गरेर सुन्दै आफू पनि त्यस्तै भाषण गर्ने प्य्राक्टिस गरियो । क्याम्पसका कार्यक्रममा अग्रभागमा देखिएपछि म चर्चित भइहालेँ । उसो त सर्लाहीबाट आएको हाम्रो ठूलो ग्याङ थियो । मैले स्ववियु चुनावमा सदस्यमा चुनाव लड्न टिकट पाएँ, अर्काे साथीले रहर ग¥यो । उसैलाई छाडिदिएँ । एकदिन त विपक्षी विद्यार्थी संगठनका साथीहरू हामीलाई काट्न भन्दै गेट बाहिर तरबार लिएर बसेछन् । मैले यस्तो लडाइँझगडाका लागि राजनीति गरेको थिइनँ । त्यही दिन छाडिदिएँ र नाटक हेर्नतिर लागेँ ।

नाटक गर्न कहिलेदेखि पाइयो ?
गुरुकुलमा ४५ दिनको कक्षा लिएपछि म त्यहाँ निरन्तर जान थालेँ । राजन खतिवडा दाइले मण्डला थिएटर भन्ने समूह भर्खर खोल्नुभएको रहेछ, उहाँहरूलाई कलाकारको आवश्यकता थियो । गुरुकुलको अकाउन्ट हेर्न दाइले राजन दाइको सम्पर्क नम्बर दिएर पठाउनुभयो। उहाँलाई भेटेपछि मण्डला थिएटरसँग आबद्ध भएँ ।

मण्डलाको त आवासीय कलाकार नै हो क्या रे !
त्यस्तै भन्नुपर्यो। मण्डला थिएटर बनेपछि हामी यही काम गर्ने, यही बस्ने र यही खाने गरिरहेका छौँ । मेरो त अहिले पनि यही थिएटरको माथि कोठा छ ।

त्यसो भए अहिले त कुनै समय पनि नाटकभन्दा पर पुग्न पाउनुभएको छैन !
नाटकघरमै बास भएपछि नाटकबाहेक सोच्न सकिँदैन रहेछ । कहिलेकाहीँ त घरपरिवार नै बिर्सिंदो रहेछु । घरमा फोन गर्न पनि दुईतीन महिनापछिमात्रै याद गर्दाे रहेछु ।

घरबार जोड्ने कुरा बिर्सिएको त छैन नि ?
त्यो बिर्सिनुभन्दा पनि अहिलेसम्म सम्झिएको छैन । मान्छे हेर्दा डरलाग्दो लाग्छु रे, लभसभ परेको छैन ।

तपाईं नाटकमा मग्न भएकोमा घरपरिवार सन्तुष्ट-असन्तुष्ट के छन् ?
सँगै साथीहरूले राम्रै कमाइधमाइ गर्दा मलाई नाटकमा लागेर बिग्रिएको कि भन्ने पिर गर्नुहुन्थ्यो । तर, अहिले छरछिमेकले चर्चित भइरहेको छ, राम्रै गर्दै छ भनेपछि त्यस्तो असन्तुष्टि पोख्नुभएको छैन । मेरो हजुरबाले गाउँको मन्दिरमा पुजारी भएर जीवन निर्वाह गर्नुभएको थियो, सुखदुःख गरेर बालाई एसएलसीसम्म पढाउनुभयो । बाले बैंकमा जागिर गर्नुभयो । त्यसैले उहाँ मलाई जहिल्यै ‘जागिर गर्नुपर्छ है, तेरो बाले जागिर नगरेको भए हामी कसरी बाँच्थ्यौँ‘ भन्नुहुन्थ्यो । तर, भाइले मलाई ‘नाटक नछाड्नू, बरु विदेश गएर भए पनि परिवार धान्ने पैसा कमाउँछु‘ भनिरहन्छ ।

घरपरिवारको इच्छा चाहिँ के बनाउने थियो ?
बुबाले मलाई डाक्टर बनाउने सपना देख्नुभएको थियो । एसएलसी सकेपछि साइन्स पढ्न काठमाडौँ पनि आएँ तर भर्ना सकिएको रहेछ । त्यसपछि कमर्स पढेँ । बैंकमै जागिर गरोस् भन्ने बुबाको चाहना थियो ।